~1~ Tylko ja

   -Dobra, na dzisiaj koniec - sapnął.

Spojrzałam na zegar.

   -Jest trzecia – zauważyłam.

   -No to nie na dzisiaj. Na...wczoraj, można powiedzieć - nie protestowałam. Jedyne, czego teraz chciałam, to znaleźć się w łóżku.

Jakimkolwiek.

Byle by to było łóżko.

Z bólem jednak, musiałam zrezygnować z wtoczenia się (inaczej nie można było tego nazwać - nie w tym stanie) do pokoju. Włóczyłam nogami w stronę łazienki. Usiadłam na środku dywanu w kwiatki i powoli zdjęłam rękawice bez palców. Syknęłam, bo zapiekło niemiłosiernie.

   -O cholera - mruknęłam, widząc otwartą ranę na całej mojej dłoni.

   -Nie wygląda to za dobrze - Lulumay zmaterializowała się tuż obok. - Jak ty to sobie zrobiłaś? - uśmiechnęłam się krzywo.

   -To oparzenie - też skrzywiła się na te słowa. Wyciągnęłam z szuflady białej szafki apteczkę i zaczęłam obmywać ranę. Biorąc pod uwagę ból, jaki to spowodowało - nie był to zbyt dobry pomysł.

   -Nie igra się z ogniem - zauważyła.

   -Chyba, że jest się mną - uzupełniłam. 

Westchnęła tylko. Zdjęłam spodnie i zauważyłam wielką zadrę, biegnącą od kolana, aż do kostki.

Nie bolała, a to poniekąd dobry znak.

Krwawiła tylko.

   -Idę oglądać telewizję. Dobranoc - i tyle po niej.

Cała wpakowałam się do wanny. Wzięłam szybką kąpiel, zabandażowałam dłoń, przemyłam raz jeszcze nogę i doczołgałam się do pokoju.

Leżąc w łóżku, pozwoliłam rozbiegać się myślom na wszystkie strony. Między innymi, przypomniałam sobie wieczór, w którym poznałam Lulumay. I ten, w którym zgodziła się zostać moim duchem. Bowiem byłam czymś w rodzaju...

,,Szamanka” - mówili moi rodzice.

Ale tak naprawdę byłam też zwykłą dziewczyną. Wytresowaną dziewczyną.

Nie lubili, gdy tak o sobie mówiłam, ale było to po części prawdą. I doskonale o tym wiedzieli.

Ćwiczyłam od siódmego roku życia. Trenowałam dniami i nocami.

No i jeszcze duchy i te sprawy...

Dzisiaj ćwiczyłam (ćwiczyliśmy - w zasadzie) bez używania mocy, ale i tak ojciec bez swojego stróża był bardzo silny.

Nazywał się Gaori. Skubaniec, dobry był.

Ja i Lulumay stanowiłyśmy równie dobraną parę, co tata i Gaori (kto, nawiasem mówiąc nazwałby tak panterę?!).

Przysnęłam. Na chwilę wstąpiłam do jakiejś odległej krainy i gwałtownie się z niej wyrwałam.

Niezbyt przyjemne uczucie.

Siedząc prosto na łóżku, spojrzałam na swoje odbicie w lustrze.

Długie, bardzo długie, czerwone włosy. Wielkie oczy koloru kiwi. Blada twarz.

No i tatuaż rozciągający się od palców u prawej dłoni, poprzez ramię i szyję, na policzku kończąc. Przedstawiał taką...jakby winorośl. Nieznaną ani mnie, ani nikomu innemu. Urodziłam się z nim. Moja mama miała taki na nodze. Ponoć było to dziedziczne, czego byłam żywym dowodem...

Ubrana byłam w spraną bokserkę i wytarte spodenki.

To ja.

Tylko ja.

Ja - Xana Oliver.

Szamanka od siedmiu boleści.







Wiem, że krótki ten rozdział, ale pisałam to już dość dawno temu i ostatnio stwierdziłam, że fajnie byłoby dokończyć to opowiadanie. No więc pierwsze rozdziały będą dość krótkie, (może nawet takie, jak ten) ale już niedługo akcja się rozwinie... Już ja się o to postaram :PJak na razie mam nadzieję, że chociaż komuś się to podoba.Dziękuję za wsparcie Magdy - mojej ,,wiernej czytelniczki" ♥

Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy :*
Pozdrawiam
Chelly