Prolog

~Prolog~

   -Musisz zabić, rozumiesz?

   -Ale...to jest okropne tatusiu.

   -Życie jest okropne, Xana. Zapamiętaj to.

Mała dziewczynka o włosach czerwonych, niczym gęsta krew, siedziała na dywanie. Do pokoju weszła matka.

   -Benjaminie... - nakazała gestem, aby przeszedł do pokoiku obok. Xana słyszała każde słowo.

   -Benjaminie, przekraczasz i tak już naciągnięte granice...

   -Musi być silna - odparł.

   -Ty jej nie trenujesz!!! - wzięła głęboki oddech, by się opanować, po czym wykrztusiła: - Ty ją niszczysz.

   -Musi być silna. - powtórzył.

   -A co z jej psychiką?! Uczuciami?! Przez te całe ,,treningi”, zabijasz jej...dobroć. Morale, wpajane od małego, legną w gruzach! ,,Nie wolno krzywdzić innych”-powtarzaliśmy jej. Co więc robisz teraz, każąc jej zabijać? To jest dziecko! Potrafisz wyobrazić sobie, co ona przeżywa?!

   -Zwierzęta...Ćwiczymy na zwierzętach - wtrącił.

   -Nie ma żadnej różnicy!!! - wybuchła.

Na parapecie przysiadła dziewczynka o ślicznej buźce i rozumnym spojrzeniu. Miała długie, czarne włosy, związane w ciasny warkocz, opadający przez jedno ramię. Ubrana była w zwiewną, letnią sukienkę. Kołysała nóżkami jak wahadłami zegara.

Raz, dwa, trzy...jej buciki odbijały się od ściany. Była śliczną dziewczynką i...

No cóż, była martwa.

   -Co się dzieje? - spytała.

   -Znowu się kłócą. - westchnęła Xana. - Lulumay, co jest ze mną nie tak?

   -A co niby miałoby być z tobą ,,nie tak”? - zdziwiła się Lulumay, bo tak właśnie miała na imię. Czerwonowłosa wzruszyła ramionami i szepnęła:

   -Czasem mam wrażenie, że wszystko...

No i jest prolog... Wiem, że trochę dziwaczny, ale wraz z rozdziałami wszystko zacznie się wyjaśniać. BŁAGAM o jakiekolwiek komentarze, opinie (szczere) i może nawet zaobserwowanie mojego bloga? Dopiero zaczynam, więc proszę o wyrozumiałość.
Tutaj link do drugiego bloga, którego prowadzę z przyjaciółką *Klik*
Pozdrawiam ♥

Chelly